Zazdrość, czyli przeciwieństwo miłości

shadowhunter22

Przekaz od Generali z 2007 roku.

O zazdrości słów kilka...

Zazdrość... Czym jest zazdrość?

Zwykłym uczuciem, na jakie każdy z nas choruje, czy złem, które paraliżuje szczęście tego świata?

Zazdrość jest smutkiem z powodu dobra drugiego człowieka, z powodu jego zadowolenia i szczęścia. Zazdrość jest motorem napędowym wielu niemoralnych metod działania i często krzywdzeniem drugiej osoby na zasadzie „Jesteś, byłeś/byłaś szczęśliwa przez chwilę? Już nie będziesz, bo ja jestem/byłem w tym czasie nieszczęśliwy lub nie byłem/byłam w tym momencie szczęśliwa. Twoje chwile zadowolenia i szczęścia nie były moim udziałem i jest mi z tego powodu źle. Muszę zrobić coś, abyś nie był/nie była taka szczęśliwa”.

To jest właśnie motor działania zazdrości.

My zajmiemy się tutaj analizą najgorszego rodzaju zazdrości, zazdrości o drugiego człowieka, bo jest on najtrudniejszym przypadkiem do opanowania. Jeżeli nauczymy się go eliminować z naszego życia, wtedy z pozostałymi formami zazdrości rozprawimy się już łatwo.

Jak i kiedy powstaje taka zazdrość? Na to pytanie nie można odpowiedzieć w jednoznaczny sposób, bo są różne stopnie podatności na zazdrość, które zależą od wielu czynników, zależnych od sytuacji i osobistego wyczulenia na pojęcie zdrady.

Popatrzmy może na taką sytuację:

Jest dwoje kochających się ludzi. Wybierają się gdzieś razem. Nie jest ważne gdzie. W pewnym momencie pojawia się jej, czy też jego znajomy. Ona nawiązuje z tym znajomym rozmowę, podczas której się radośnie śmieje. On milknie i traci humor. Potem zależnie od jego charakteru, mogą się zacząć w stosunku do niej wymówki, lub kąśliwe uwagi, że jak mogła, że przecież wyszli razem na spacer, a ona o nim zapomniała i wolała rozmawiać ze znajomym.

Co się takiego stało? Pojawiła się zazdrość.

Ale, o co? Cóż takiego ona zrobiła złego?

Naruszyła jego poczucie własności. Miłość często nie zdaje sobie z tego sprawy, że nie jest tożsama z poczuciem własności. On poczuł zazdrość o to, że chwile jej radości nie pochodziły od niego, tylko od kogoś innego. Ona się śmiała, ale spowodował to ktoś inny.

U niego wystąpiło złe samopoczucie i utrata humoru.

Powiecie, że to normalne? No nie wiem czy to takie normalne, bo wyobraźmy sobie teraz, że zamiast znajomego pojawia się jego znajoma i następuje analogiczna sytuacja tylko, że teraz on się śmieje. I co? Teraz jest według niego w porządku? Tak może być? Nic złego się nie dzieje?

Tak. Nie dzieje się nic złego.

Nie działo się nic złego również w poprzednim wypadku, ale według jego kryteriów tak, bo tak mu mówiło jego poczucie własności. Tak mu mówił jego własny egoizm, poczucie, że tylko on ma prawo ją rozweselać. Natomiast jego rozweselać może każdy.

Tak działa zazdrość. Jest to egoistyczne zjawisko, nakazujące opanowanej przez nią osobie kontrolowanie wszystkiego, co czyni „kochana” przez niego osoba i odmawianie jej prawa do jakiejkolwiek przyjemności, jeżeli jest w nią zaangażowany, ewentualny „konkurent”. Odmawianie prawa nawet do zwyczajnej rozmowy czy śmiechu. Jeżeli znajomą by była druga kobieta, to tak, to owszem. Tak może być. Tylko właściwie, dlaczego? Czym się różni wesołość wywołana przez kobietę, od wesołości wywołanej przez mężczyznę?

Zazdrość nakazuje wszechstronna kontrolę i inwigilację drugiej osoby. Powoduje grzebanie w damskich torebkach, podsłuchiwanie rozmów telefonicznych, czytanie nie swoich listów, maili sms’ów...

Zazdrość pozbawia kontrolowaną osobę wolności, intymności i prawa do posiadania należnej każdemu człowiekowi sfery osobistej prywatności. Zazdrość zawiązuje życie drugiej osobie pozbawia ją radości swobody życia, a tej owładniętej zazdrością spędza sen z powiek i uśmiech z ust, bo zazdrośnik nie zdaje sobie sprawy, z tego, że żadna miłość, nawet ta największa, nie daje prawa do własności nad drugą osobą i jej uczuciami.

Na taka zazdrość są chorzy prawie wszyscy. Dotyczy to zarówno mężczyzn, jak i kobiet. Tego typu zazdrość jest w efekcie źródłem wszelkiego rodzaju nieszczęść i wzajemnych urazów, którymi potem się żywią, jako wypromieniowaną negatywną energią, nasze pasożyty, które sami hodujemy naszym kosztem i na swoje nieszczęście, własnymi stanami emocjonalnymi. Przez zazdrość świat staje się sztuczny, zły i zgorzkniały. Przez zazdrość dochodzi do rozpadów rodzin, miłości i znajomości. Zazdrość zabija podstępnie i skrycie wszystkie pozytywne ludzkie uczucia.

Czy da się zwalczyć w sobie samemu takie uczucie? Czy da się wykorzenić zazdrość?

Tak. Można tego dokonać, tylko trzeba po prostu chcieć, A jak to zrobić?

Trzeba zrozumieć miłość i to, czym ona jest. Nie wystarczy kochać.Samo kochanie nie jest kochaniem, jeżeli nie idą za nim czyny, jakie są najważniejsze dla miłości i jeżeli nie ma zrozumienia dla potrzeb drugiego człowieka, a te potrzeby ustala potrzebujący, a nie jego „kontroler”

Źródło: [link widoczny dla zalogowanych]